«Όλοι σε αγαπούν όταν είσαι δυο μέτρα κάτω από τη γη». Και αυτή είναι η αγάπη που έλαβε η Δήμητρα της Λέσβου και η όποια άλλη «Δήμητρα» ζούσε ανάμεσά μας αλλά η δική μας συμπεριφορά της έσκαψε τον τάφο.
Πολλά τα μηνύματα, πολλά τα λόγια, τεράστιο το κύμα αγάπης και συμπαράστασης και συμπόνοιας. Συγκινητικό. Αλλά δεν είναι παρά λόγια που έρχονται καθυστερημένα, μετά το τέλος, και στις πλείστες των περιπτώσεων δεν μεταφράζονται σε πράξεις.
Για την επόμενη Δήμητρα, τον επόμενο Γιακουμάκη, τον επόμενο Παναγιώτη Στεφανή, εσύ τι κάνεις αλήθεια ή και τι δεν κάνεις;
Ευθύνη δεν έχεις μόνο αν εκφοβίζεις κάποιον, ευθύνη έχουμε και όταν αφήνουμε το άτομο αυτό να σηκώνει μόνο τον σταυρό του, να σταυρώνεται ξανά και ξανά καθημερινά ενώ εμείς…πλένουμε σχολαστικά τας χείρας.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων προσπερνάμε με αδιαφορία, βιαστικοί για τη ζωή τη δική μας, χωρίς να νοιαζόμαστε που ένας άνθρωπος υποφέρει για οποιονδήποτε λόγο. Και αυτό είναι ίσως εντάξει, αυτό όμως που δεν είναι εντάξει είναι εκ των υστέρων να προσποιούμαστε ότι ενδιαφερθήκαμε, ότι αν βλέπαμε τη Δήμητρα της Λέσβου θα κάναμε κάτι διαφορετικό από ό,τι έκαναν όλοι εκείνοι που την περιγέλασαν ή την έκαναν στην άκρη για να περάσουν.
Την επόμενη φορά λοιπόν, ίσως μόνο ένα απλό, αληθινό χαμόγελο σε έναν άνθρωπο που βαδίζει προς τον Γολγοθά να του ελαφρύνει έστω τον σταυρό.
