Βήμα-βήμα ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εξελίσσεται σε ένα εφιάλτη για όλους ανεξαιρέτως τους γείτονες του. Υλοποιώντας το προεκλογικό του πρόγραμμα σε μια λογική “promises made-promises kept”, κάνει τους Τούρκους περήφανους που η χώρα τους απέκτησε τη δυνατότητα να κοροϊδεύει τους πάντες χωρίς κανένα απολύτως κόστος.
Η μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί είναι ένα προκλητικό όχι ουσιαστικό αλλά εξόχως συμβολικό βήμα. Στέλνει για άλλη μια φορά ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι ο άνθρωπος αυτός δεν καταλαβαίνει από λόγια.
Στην αντίπερα όχθη, τόσο η Λευκωσία όσο και η Αθήνα, μένουν τρομερά εκτεθειμένες ως προς την ανάλυση τους για τη στόχευση της Άγκυρας. Η Τουρκία έχει καταστήσει σαφές πως δεν διεκδικεί ρόλο μόνο στη μικρή γειτονιά μας, αλλά σε ολόκληρη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και σε ηπείρους που κανείς δεν θα φανταζόταν ότι θα τολμούσε να το πράξει.
Οι άνθρωποι που αναλύουν, αποφασίζουν και προγραμματίζουν τις κινήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, καταβάλλουν τους τελευταίους μήνες μια φιλότιμη αλλά κάπως ετεροχρονισμένη διπλωματική προσπάθεια που όμως καθίσταται σαφές πως είναι αδύνατο να σταματήσει τα τουρκικά επεκτατικά σχέδια και τον ρυθμό με τον οποίο υλοποιούνται.
Τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα επικρατεί τα τελευταία χρόνια η εξής τάση όσο αφορά την Τουρκία:
Αρχικά, μιλάμε για τον Σουλτάνο που για σκοπούς “εσωτερικής κατανάλωσης” και ικανοποίησης του ακροατηρίου του, πετάει στον αέρα υποσχέσεις εθνικιστικού χαρακτήρα.
Τέτοια παραδείγματα υπήρξαν πολλά. Οι τουρκικοί σχεδιασμοί για γεωτρήσεις στις θάλασσες της Κύπρου ήταν δημοσιευμένοι σε κρατικές ιστοσελίδες της Τουρκίας από το 2015. Στη συνέχεια είπαν ότι θα αγόραζαν γεωτρύπανα και εμείς λέγαμε ότι κανείς δεν θα τους πωλούσε. Σήμερα έχουν τρία γεωτρύπανα και δύο σκάφη σεισμικών ερευνών. Τους τελευταίους 12 μήνες έγιναν 7 παράνομες γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ. Στην Ελλάδα, ο Νίκος Δένδιας έκανε την τραγική εκείνη δήλωση ότι οι Τούρκοι “απλά ανακατεύουν τη λάσπη”.
Αντίστοιχη πορεία πήραν τα πράγματα και σε ότι αφορούσε τη Λιβύη όπου σε ανύποπτο χρόνο στα πόδια της Ελλάδας βρέθηκε το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Η Αθήνα έτρεχε να υπογράψει συμφωνία ΑΟΖ με την Ιταλία και πλέον ελπίζει σε μια τμηματική συμφωνία με την Αίγυπτο.
Κύπρος και Ελλάδα επένδυσαν πολλά σε τρίτους σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια. Έχοντας όμως μια αμερικανική κυβέρνηση με αμφίρροπη εξωτερική πολιτική, ένα Πούτιν που κατά καιρούς ήταν το καλύτερο φιλαράκι του Ερντογάν και μια Ευρωπαϊκή Ένωση που ακόμα διερωτάται κατά πόσο η Τουρκία μπορεί να αποτελέσει κράτος-μέλος της, ελάχιστα θα μπορούσαν να επιτύχουν.
Η στιγμή που θα πρέπει να σκεφτόμαστε πως θα αποφύγουμε χειρότερα τετελεσμένα, χειρότερες καταστάσεις είναι τώρα που ο απλός πολίτης διερωτάται ποιο θα μπορούσε να ήταν το επόμενο βήμα της Τουρκίας.
